ในช่วงแรกๆที่น้องมาทำงานคงจะเคยพบความไม่มั่นใจหรือไม่แน่ใจ เพราะน้องเองยังมีประสบการณ์น้อยในการรักษาคนไข้ อาจจะไม่เคยรักษาคนไข้ case แบบนี้ด้วยตัวเองมาก่อน หรือไม่เคยสั่งยานี้ด้วยตัวเองมากก่อน ทำให้เกิดความ “ไม่มั่นใจ” ขึ้นมา ซึ่งปกติแล้วคนเรามักจะต้องหาอะไรบางอย่างทำให้ตัวเรามั่นใจมากขึ้น เช่นถามเพื่อน ถามพี่ เปิดหนังสือ ฯลฯ ซึ่งก็นับว่าเป็นสิ่งดี เพราะถ้ามีใครยืนยันว่าน้องคิดถูกแล้ว น้องจะเริ่มมีความมั่นใจมากขึ้น ในการสั่งการรักษาใดๆลงไป ในบางรายน้องอาจจะมั่นใจระดับหนึ่งก็คิดว่าจะลองดูลองให้ดู หรือว่ารู้สึกคุ้นๆ หรือรู้สึกลังเลว่าจะถามพี่ดีไหน หรือไม่ถามดีกว่า
เรื่องไม่มั่นใจหรือความมั่นใจมากเกินนี่เป็นสิ่งที่สำคัญในการเป็นแพทย์ที่ดี เราไม่ควรจะเอาชีวิตคนไข้ไปเสี่ยงกับอะไรก็ตามที่เราเองยังไม่แน่ใจเลยว่าจะส่งผลดีต่อคนไข้ การยอมเสียเวลาเล็กน้อย ยอมเสียหน้า ลดอัตตาตัวเองลงมาหน่อย เพื่อให้คนไข้ปลอดภัยเป็นสิ่งที่ควรกระทำ ในทำนองเดียวกัน เราก็ต้องมีความมั่นใจในตัวเองบ้าง มั่นใจในความรู้ความสามารถของเราที่ร่ำเรียนจนได้พ.บ.มา ไม่ใช่อะไรๆก็ต้องถามพี่ตลอด และก็อีกนั่นแหละ ไอ้ประเภทที่มั่นใจเกินไปก็ไม่ไหวเหมือนกัน แหมท่านจะทำหัตถการบางอย่างที่ตัวเองไม่เคยแม้กระทั่งช่วย หรือทำโดยมีคนคุม แค่เคยเห็นมาครั้งเดียวก็จะลองทำโดยอ้างว่ามั่นใจว่าทำได้เพราะเคยเห็นมาครั้งหนึ่งแล้ว พี่ว่ามันก็เกินไป อย่างนั้นออกจะกล้ามากออกไปทางบ้าบิ่นด้วยซ้ำ
จะทำอะไรขอให้คิดถึงคนไข้เป็นหลัก การคิดว่าคนไข้เป็นญาติเราก็เป็นทางออกที่ดี เราจะได้ลองมาคิดดูว่าเราสมควรจะให้ญาติเราเสี่ยงแบบนั้นหรือเปล่า หรือเราน่าจะแน่ใจก่อนดีไหมแล้วค่อนทำอะไรลงไป คนไข้ไม่สมควรมาเสี่ยงอะไรแทนเราซึ่งไม่รู้ ความไม่รู้ของเราไม่ควรจะไปทำอันตรายให้ผู้อื่น
